De Grange in Champrobert
N.B. Deze grange is in 2015 verkocht
zuidgevel 2000
Veel van onze vrienden en ook veel van onze huurders vroegen ons hoe we in de Morvan en in Champrobert terecht zijn gekomen. We hebben vanaf het begin van onze zoektocht naar 4 muren en een dak in Frankrijk een dagboek bijgehouden en kunnen daar heel lang over uitweiden Hieronder zullen we ons tot de hoofdzaken proberen te beperken.
In januari 1993 kregen we bij toeval een exemplaar van Elle-Wonen onder ogen met daarin een reportage over de Franse Spoorwegen (SNCF) die duizenden in onbruik geraakte SNCF gebouwen, van wisselwachters- en spoorwegovergang bewakers behuizingen tot complete stationsgebouwen in de verkoop deed. De journaliste bezocht een aantal Nederlandse eigenaren van een dergelijk gebouw, werd zelf zo enthousiast, dat ze aan het eind van haar reportage zelf een huisje kocht voor het belachelijke bedrag van 5000 FF ( nog geen 800 euro!).
Omdat onze kinderen de leeftijd waren gepasseerd, waarop ze nog graag met ons op vakantie gingen, waren wij zelf op zoek naar een andere invulling van onze vakantieweken.
Voordat ik werd opgeslokt door mijn loopbaan hadden mijn vrouw Joke en ik al een paar keer een uitgewoonde woning en een boerderij gestript en volledig gerenoveerd en bij het lezen van dit artikel zag ik het al helemaal zitten: een stationnetje op een mooie plek onder de Franse zon, caravan er naast totdat het geheel stofvrij bewoonbaar zou zijn, wat kippetjes laten loslopen voor de scharreleitjes bij het ontbijt, een moestuintje voor onze keukenprinses en dat alles voor een appel en een ei.
De Nederlandse agente van de SNCF, .Lily van Rijs in Amsterdam, had een boek vol met leuke gebouwen en daar zochten we er een aantal vanuit , die binnen onze actieradius van 750 km vanaf Breda lagen.
Vrienden van ons hadden al jaren een huis in de Cote d’Or en adviseerden ons te beginnen in de streek waar zij na jaren zoeken waren geëindigd: de Bourgogne. Dus volgden we hun advies op en gingen vol goede moed gedurende de Paasvakantie 1993 met onze checklist in de hand SNCF opstallen bekijken in die streek. Maar dat viel tegen……………………….
De gebouwen die nog niet verkocht waren stonden stuk voor stuk op plekken, die totaal oninteressant waren, op industrieterreintjes of aan een spoorlijn waar elke 6 minuten een trein op 2 meter afstand langs denderde; kortom zelfs als cadeau zou je die nog niet willen krijgen.
In de makelaarsvitrines in de Cote d'Or konden we ook zien dat wel aantrekkelijke panden buiten onze budgettaire plannen lagen, het prijsniveau in de wijnstreek was de afgelopen jaren onder invloed van veel Duitse en Engelse kopers fors gestegen.
We logeerden tijdens deze eerste dagen van onze zoektocht in een Chambres d’Hotes in le Rochepot vlakbij Nolay en onze gastheer vroeg ons elke avond hoe het ons was vergaan. Hij vertelde ons over de nabij en hoger gelegen Morvan, waar hele dorpen leeg stonden en je voor de prijs van een huis in de Cote d’Or een heel dorp zou kunnen kopen. De temperatuur ligt er zomers wel een aantal graden lager, maar dat vinden wij niet erg: 26 tot 28 graden ligt ons beter dan 30-35 graden.
Van de Morvan hadden wij nog nooit gehoord en van het Parc Naturel Regional du Morvan al helemaal niet. De volgende dag dus de Morvan in. Inderdaad reden we door volledig verlaten dorpen met op zijn gunstigst nog een paar operationele veeboerderijen. Heel veel verlaten panden hadden borden op de gevel A Vendre van makelaars in Autun. Het beboste heuvelachtige landschap met onverwachte vergezichten beviel ons zeer. Hier willen we wel iets kopen !
In Autun vonden we op de Avenue Charles de Gaulle een reeks van makelaars met in de etalage inderdaad huizen vanaf 30.000FF (4500 euro vandaag) en zelfs kastelen voor de prijs van een doorzonwoning.
We werden door de meeste makelaars die we confronteerden met onze checklist min of meer weggehoond. Echter niet door Sebastian Silvery van Orpi makelaars. Hij dacht dat hij wel iets in portefeuille kon hebben dat aan onze checklist voldeed ( misschien dan niet het beekje dat we graag over onze grond zagen lopen, maar de meeste van onze andere wensen wel)
Hij vroeg hoeveel dagen we in Autun zouden blijven en of we met hem een aantal projecten konden bezoeken die hij net in portefeuille had gekregen en ook zelf nog moest bekijken. Geen probleem, we hebben alle tijd en stappen de volgende morgen bij hem in de auto. De man blijkt uit de Jura afkomstig en spreekt naast Frans ook vloeiend Duits en begrijpt heel veel van onze onderlinge gesprekken in het Nederlands. Op grond van ons commentaar in het Nederlands tijdens de bezichtiging van een paar panden heeft hij goed door wat we eigenlijk willen.
De tweede dag staan we voor een gerestaureerde fermette, in dit geval een boerderij die eigenlijk twee woningen bevatte, op de top van een heuvel, fraai uitzicht en 2 hectares weide grond voor 120.000 FF . Omdat ik geen behoefte heb aan 2 hectare grond, die ook onderhouden of begraasd moet worden, vraag ik wat het pand moet kosten zonder die 2 hectare: 100.000 FF, want een hectare goede weidegrond kost hier al heel lang 10.000 FF, in Hollands perspectief bijna niets. Terwijl ik het pand al bijna heb gekocht, maakt Joke me er op attent dat we hier helemaal niets te doen zouden hebben, het pand is al klaar! En dat is helemaal niet de bedoeling. Nu reageert de makelaar meteen en zegt: Jullie willen helemaal niet een huis, maar 4 muren met een dak met mooi uitzicht. Een casco dat je nog helemaal naar eigen idee kan vormgeven van binnen! En dat heb ik ook voor jullie, nog wel een uurtje rijden door zeer heuvelachtig gebied, als jullie daar tegen kunnen ?
Sebastian rijdt als een coureur over de verlaten weggetjes in de Morvan, als je geen aanleg voor wagenziekte hebt, kan je die bij hem ontwikkelen. Na een uur door heftige plensbuien, mist, hagel en sneeuw komen we aan in het gehucht Champrobert en stoppen bij een grote boerenschuur, een grange. Champrobert ligt hoog op een helling. Wolkenflarden schieten door het dal onder ons en de overkant blijft in mistflarden gehuld. Nu hebben we altijd onze huizen gevonden tijdens barre weersomstandigheden, dus dit is best een goed teken.
toekomstige woonkamer 1993
woonkamer 2014
De koeien zijn nog maar net een paar dagen uit de stal, een ruimte van 8x8 meter, de ideale afmeting voor een grote woonkamer. De stal wordt gescheiden door een dikke muur van 50 cm van de wagenschuur, eveneens een ruimte van bijna 8x8 meter. De wagenschuur staat nog vol met landbouwmachines. Eigenlijk is het gebouw groot genoeg voor wel 2 ruime vakantiewoningen. We vallen als een blok voor het karakteristieke gebouw. Een deel van het eronder liggende weiland zal bij de koop inbegrepen zijn. Omdat dat geen bestaand eigen kadasternummer heeft , moet hier de landmeter nog aan te pas komen, maar de toekomstige perceelgrenzen worden ons aangewezen en daar zijn we akkoord mee.
Bridgevrienden van ons hadden vlak voor ons vertrek gebeld dat zij ook in waren voor een optrekje in Frankrijk en dat als wij iets zouden vinden dat groot genoeg was om op te splitsen, ze graag mee zouden doen. Voordeel om samen iets op te knappen is het delen van gereedschap en het geven van het bij doe-het-zelvers bekende ontbrekende derde handje. We zien meer voordelen van het samen doen dan eventuele nadelen.
Dus bellen we s’avonds onze vrienden met de mededeling dat we iets geweldigs hebben gevonden, dat we het sowieso gaan kopen en dat ze mee kunnen doen als ze dat willen, maar het hoeft van ons niet. Na onze beschrijving van het geheel besluiten ze zonder het gebouw te hebben gezien mee te doen.
We vieren het vinden van deze plek met een goed diner in Beaune, de volgende morgen tekenen we het compromis de Vente, de voorlopige koopovereenkomst * en doen de aanbetaling met een paar eurocheques. ( in '93 waren die nog een gangbaar betaalmiddel in NL en de rest van Europa
De makelaar instrueren we dat de koop gesplitst zal plaats vinden met als loodrechte eigendomsgrens de lijn halverwege de 50 cm dikke muur tussen stal en wagenschuur. Voor de zekerheid bevestigen we dat een paar dagen later nog een keer per fax
In onze naïveteit denken we dat we hiermee alles goed hebben geregeld en daarmee maken we onze tweede grote en dure fout.. De eerste maakten we met het akkoord gaan van perceelgrenzen die kadastraal nog niet bepaald waren. Toen we na 6 weken terugkwamen was de landmeter geweest en had zijn piketpaaltjes toch heel anders neer gezet dan de makelaar ons had voor gemeten en wel zodanig dat het noordelijk gedeelte van het erf geen ruimte had voor een weg naar het veel lager gelegen gedeelte . Voor het zuidelijk gedeelte hadden we juist een stukje weiland extra bijgekocht opdat we beiden qua grond dezelfde oppervlakte zouden krijgen en dat was nu door de landmeter teniet gedaan. De contacten met de verkopers liepen via de makelaar, dus die belden we meteen op met onze bezwaren. Nu zijn de kosten voor de landmeter en de kadastrale wijzigingskosten heel veel meer dan de waarde van de betreffende grond, dus staan diegenen die de kosten dragen nu niet meteen te trappelen om ze opnieuw te maken. Uiteindelijk werd dit probleem naar tevredenheid opgelost. Bij latere acquisities hebben we er altijd met de neus op gestaan als de landmeter aan de gang was.
Zes weken later zitten we met drie echtparen in de wachtkamer op het notariskantoor: de verkopers, een vriendelijk bejaard boerenechtpaar, waarvan de boerin blijkt de eigenaresse van de grange te zijn, onze bridgevrienden en wij zelf.
Na een goed half uur worden we het kantoor binnen gelaten en wordt de akte in rap Frans voorgelezen. Nu heb ik daar geen probleem mee, echter wel dat de Maître zich geen bal heeft aangetrokken van onze instructies en dat wij als twee echtparen het gebouw kopen als co-propriété, gemeenschappelijke eigendom. Even overwegen we om de transactie hierom te weigeren en hem zijn huiswerk opnieuw te laten doen, maar de investering in het gebouw is te verwaarlozen, dus waarom ophef gaan maken? We hebben tussen de paren al een eigen contract opgemaakt waarin we wederzijds voorkeursrecht van koop hebben als de andere partij zijn helft kwijt wil. Bij de eventuele gevolgen van het overlijden van een van ons vieren staan we als jonge veertigers al helemaal niet stil. Toen konden we niet bevroeden dat onze goedkope stal jaren later toch een aanzienlijke som geld zou gaan vertegenwoordigen
De enige persoon, die hier ons voor had moeten behoeden was de notaris. Voor hem is het enige jaren later echter weer kassa, als deze fout alsnog en duur moet worden hersteld in de vorm van een boedelscheiding. Maar ja, de man is nu met pensioen en zijn opvolger zou het mede dankzij ons, niet meer in zijn hoofd halen een dergelijke grap uit te halen.
In de maanden daarna maken we plannen voor onze eerste zomervakantie in Champrobert.
We gaan uit van een twintigjarenplan dat de stal moet veranderen in twee comfortabele woningen. Met maximaal 6 weken per jaar en drukke banen moet er geen tijdsdruk achter zitten, dus worden twee caravans aangeschaft om de komende jaren op de bouwplaats stof- en gruisvrij te kunnen overnachten. Een honderd meter lange zwarte P.E. slang op een stuk bouwplastic zorgt voor warm water, net voldoende voor 1 persoon om zich in te zepen en af te spoelen .
In de prachtige natuur van de Morvan is er voor de jeugd geen vertier; dus hadden we deze stek echt voor ons zelf gekocht en niet voor onze drie dochters. Wie schetst onze verbazing en plezier dat reeds in de eerste zomer zich een van onze dochters zich op doorreis met een vriendin meldt en besluit haar volle 6 weken vakantie te blijven en er op los metselt, timmert en stuced alsof ze nooit anders heeft gedaan. Mede door de vele onverwachte hulp van onze kinderen ,vrienden en passanten kon het 20 jaren plan verkort worden naar een 10 jarenplan en later zelfs nog korter. We hebben van 2000 tot 2009 in de grange gewoond, totdat we verhuisden naar een volgend renovatieproject aan de andere kant van de heuvel. Sedert mei 2009 was de grange als gite te huur : http://www.aucoeurduparadis.com/. Per april 2011 is deze gîte door de Prefectuur van de Nievre als Meublé de Tourisme geclassificeerd met 4 ****. Aan 5 sterren hebben we geen behoefte, want dan is een vaste telefoonaansluiting in de gîte verplicht- waanzin in deze tijd van mobiele telefoon! Typisch Frans, in het er op volgend jaar wordt een toeristenbelasting ingevoerd die is gerelateerd aan het aantal sterren. om onze huurders niet onnodig op hoge extra kosten te jagen laten we de gîte weer declasseren tot slechts 1 *. Zie hiervoor http://classificatievanuwgite.blogspot.com. Deze blijkt anno 2023 nog steeds in de lucht, maar is niet meer up to date,
De verhuur ontwikkelt zich vanaf het begin bijzonder succesvol, de meeste huurders komen elk jaar terug. inmiddels wordt 70 % van de bezetting gerealiseerd door terugkomers. In een gebied waar 12 weken verhuur per jaar al als goed wordt beschouwd, zit Au Coeur du Paradis per jaar tot 34 weken "vol", vanaf half maart tot begin november en ook de 2 weken Kerstvakantie.
/
Hij vroeg hoeveel dagen we in Autun zouden blijven en of we met hem een aantal projecten konden bezoeken die hij net in portefeuille had gekregen en ook zelf nog moest bekijken. Geen probleem, we hebben alle tijd en stappen de volgende morgen bij hem in de auto. De man blijkt uit de Jura afkomstig en spreekt naast Frans ook vloeiend Duits en begrijpt heel veel van onze onderlinge gesprekken in het Nederlands. Op grond van ons commentaar in het Nederlands tijdens de bezichtiging van een paar panden heeft hij goed door wat we eigenlijk willen.
De tweede dag staan we voor een gerestaureerde fermette, in dit geval een boerderij die eigenlijk twee woningen bevatte, op de top van een heuvel, fraai uitzicht en 2 hectares weide grond voor 120.000 FF . Omdat ik geen behoefte heb aan 2 hectare grond, die ook onderhouden of begraasd moet worden, vraag ik wat het pand moet kosten zonder die 2 hectare: 100.000 FF, want een hectare goede weidegrond kost hier al heel lang 10.000 FF, in Hollands perspectief bijna niets. Terwijl ik het pand al bijna heb gekocht, maakt Joke me er op attent dat we hier helemaal niets te doen zouden hebben, het pand is al klaar! En dat is helemaal niet de bedoeling. Nu reageert de makelaar meteen en zegt: Jullie willen helemaal niet een huis, maar 4 muren met een dak met mooi uitzicht. Een casco dat je nog helemaal naar eigen idee kan vormgeven van binnen! En dat heb ik ook voor jullie, nog wel een uurtje rijden door zeer heuvelachtig gebied, als jullie daar tegen kunnen ?
Sebastian rijdt als een coureur over de verlaten weggetjes in de Morvan, als je geen aanleg voor wagenziekte hebt, kan je die bij hem ontwikkelen. Na een uur door heftige plensbuien, mist, hagel en sneeuw komen we aan in het gehucht Champrobert en stoppen bij een grote boerenschuur, een grange. Champrobert ligt hoog op een helling. Wolkenflarden schieten door het dal onder ons en de overkant blijft in mistflarden gehuld. Nu hebben we altijd onze huizen gevonden tijdens barre weersomstandigheden, dus dit is best een goed teken.
 |
| de koeien zijn net vertrokken |
woonkamer 2014
De koeien zijn nog maar net een paar dagen uit de stal, een ruimte van 8x8 meter, de ideale afmeting voor een grote woonkamer. De stal wordt gescheiden door een dikke muur van 50 cm van de wagenschuur, eveneens een ruimte van bijna 8x8 meter. De wagenschuur staat nog vol met landbouwmachines. Eigenlijk is het gebouw groot genoeg voor wel 2 ruime vakantiewoningen. We vallen als een blok voor het karakteristieke gebouw. Een deel van het eronder liggende weiland zal bij de koop inbegrepen zijn. Omdat dat geen bestaand eigen kadasternummer heeft , moet hier de landmeter nog aan te pas komen, maar de toekomstige perceelgrenzen worden ons aangewezen en daar zijn we akkoord mee.
Bridgevrienden van ons hadden vlak voor ons vertrek gebeld dat zij ook in waren voor een optrekje in Frankrijk en dat als wij iets zouden vinden dat groot genoeg was om op te splitsen, ze graag mee zouden doen. Voordeel om samen iets op te knappen is het delen van gereedschap en het geven van het bij doe-het-zelvers bekende ontbrekende derde handje. We zien meer voordelen van het samen doen dan eventuele nadelen.
Dus bellen we s’avonds onze vrienden met de mededeling dat we iets geweldigs hebben gevonden, dat we het sowieso gaan kopen en dat ze mee kunnen doen als ze dat willen, maar het hoeft van ons niet. Na onze beschrijving van het geheel besluiten ze zonder het gebouw te hebben gezien mee te doen.
We vieren het vinden van deze plek met een goed diner in Beaune, de volgende morgen tekenen we het compromis de Vente, de voorlopige koopovereenkomst * en doen de aanbetaling met een paar eurocheques. ( in '93 waren die nog een gangbaar betaalmiddel in NL en de rest van Europa
De makelaar instrueren we dat de koop gesplitst zal plaats vinden met als loodrechte eigendomsgrens de lijn halverwege de 50 cm dikke muur tussen stal en wagenschuur. Voor de zekerheid bevestigen we dat een paar dagen later nog een keer per fax
In onze naïveteit denken we dat we hiermee alles goed hebben geregeld en daarmee maken we onze tweede grote en dure fout.. De eerste maakten we met het akkoord gaan van perceelgrenzen die kadastraal nog niet bepaald waren. Toen we na 6 weken terugkwamen was de landmeter geweest en had zijn piketpaaltjes toch heel anders neer gezet dan de makelaar ons had voor gemeten en wel zodanig dat het noordelijk gedeelte van het erf geen ruimte had voor een weg naar het veel lager gelegen gedeelte . Voor het zuidelijk gedeelte hadden we juist een stukje weiland extra bijgekocht opdat we beiden qua grond dezelfde oppervlakte zouden krijgen en dat was nu door de landmeter teniet gedaan. De contacten met de verkopers liepen via de makelaar, dus die belden we meteen op met onze bezwaren. Nu zijn de kosten voor de landmeter en de kadastrale wijzigingskosten heel veel meer dan de waarde van de betreffende grond, dus staan diegenen die de kosten dragen nu niet meteen te trappelen om ze opnieuw te maken. Uiteindelijk werd dit probleem naar tevredenheid opgelost. Bij latere acquisities hebben we er altijd met de neus op gestaan als de landmeter aan de gang was.
Zes weken later zitten we met drie echtparen in de wachtkamer op het notariskantoor: de verkopers, een vriendelijk bejaard boerenechtpaar, waarvan de boerin blijkt de eigenaresse van de grange te zijn, onze bridgevrienden en wij zelf.
Na een goed half uur worden we het kantoor binnen gelaten en wordt de akte in rap Frans voorgelezen. Nu heb ik daar geen probleem mee, echter wel dat de Maître zich geen bal heeft aangetrokken van onze instructies en dat wij als twee echtparen het gebouw kopen als co-propriété, gemeenschappelijke eigendom. Even overwegen we om de transactie hierom te weigeren en hem zijn huiswerk opnieuw te laten doen, maar de investering in het gebouw is te verwaarlozen, dus waarom ophef gaan maken? We hebben tussen de paren al een eigen contract opgemaakt waarin we wederzijds voorkeursrecht van koop hebben als de andere partij zijn helft kwijt wil. Bij de eventuele gevolgen van het overlijden van een van ons vieren staan we als jonge veertigers al helemaal niet stil. Toen konden we niet bevroeden dat onze goedkope stal jaren later toch een aanzienlijke som geld zou gaan vertegenwoordigen
De enige persoon, die hier ons voor had moeten behoeden was de notaris. Voor hem is het enige jaren later echter weer kassa, als deze fout alsnog en duur moet worden hersteld in de vorm van een boedelscheiding. Maar ja, de man is nu met pensioen en zijn opvolger zou het mede dankzij ons, niet meer in zijn hoofd halen een dergelijke grap uit te halen.
In de maanden daarna maken we plannen voor onze eerste zomervakantie in Champrobert.
We gaan uit van een twintigjarenplan dat de stal moet veranderen in twee comfortabele woningen. Met maximaal 6 weken per jaar en drukke banen moet er geen tijdsdruk achter zitten, dus worden twee caravans aangeschaft om de komende jaren op de bouwplaats stof- en gruisvrij te kunnen overnachten. Een honderd meter lange zwarte P.E. slang op een stuk bouwplastic zorgt voor warm water, net voldoende voor 1 persoon om zich in te zepen en af te spoelen .
In de prachtige natuur van de Morvan is er voor de jeugd geen vertier; dus hadden we deze stek echt voor ons zelf gekocht en niet voor onze drie dochters. Wie schetst onze verbazing en plezier dat reeds in de eerste zomer zich een van onze dochters zich op doorreis met een vriendin meldt en besluit haar volle 6 weken vakantie te blijven en er op los metselt, timmert en stuced alsof ze nooit anders heeft gedaan. Mede door de vele onverwachte hulp van onze kinderen ,vrienden en passanten kon het 20 jaren plan verkort worden naar een 10 jarenplan en later zelfs nog korter. We hebben van 2000 tot 2009 in de grange gewoond, totdat we verhuisden naar een volgend renovatieproject aan de andere kant van de heuvel. Sedert mei 2009 was de grange als gite te huur : http://www.aucoeurduparadis.com/. Per april 2011 is deze gîte door de Prefectuur van de Nievre als Meublé de Tourisme geclassificeerd met 4 ****. Aan 5 sterren hebben we geen behoefte, want dan is een vaste telefoonaansluiting in de gîte verplicht- waanzin in deze tijd van mobiele telefoon! Typisch Frans, in het er op volgend jaar wordt een toeristenbelasting ingevoerd die is gerelateerd aan het aantal sterren. om onze huurders niet onnodig op hoge extra kosten te jagen laten we de gîte weer declasseren tot slechts 1 *. Zie hiervoor http://classificatievanuwgite.blogspot.com. Deze blijkt anno 2023 nog steeds in de lucht, maar is niet meer up to date,
De verhuur ontwikkelt zich vanaf het begin bijzonder succesvol, de meeste huurders komen elk jaar terug. inmiddels wordt 70 % van de bezetting gerealiseerd door terugkomers. In een gebied waar 12 weken verhuur per jaar al als goed wordt beschouwd, zit Au Coeur du Paradis per jaar tot 34 weken "vol", vanaf half maart tot begin november en ook de 2 weken Kerstvakantie.
/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten