La Vache qui Rit 
als Ruïne
als Ruïne
dezelfde oostgevel in 2013
Helaas voor haar gaan mijn handen nog steeds jeuken als ik een prachtige plek met een ruïne ontdekt heb en ik wil nog minimaal één keer een groot herbouw- of renovatieproject realiseren, dit keer zonder haar intensieve hulp, dan doe ik er maar een paar jaar langer over.
In de twee volgende jaren houden we ons bezig met het ontsluiten van ons terrein aan het Lac de Panneciere en krijgen 7 verschillende potentiële projecten in de omgeving langzamerhand vorm. Een aantal er van vallen af omdat de eigenaren niet willen verkopen of onvindbaar blijven. Ondertussen adviseren we ook links en rechts bevriende landgenoten bij het renoveren van hun woningen of bijgebouwen en hebben meermaals gesprekken met de architecten van de CAUE, waardoor we het klappen van de zweep leren kennen en het verkrijgen van een (ver-)bouwvergunning steeds gemakkelijker gaat worden.
In de gemeente Villapourcon heb ik 4 mogelijke projecten op het oog, die ik wil doorspreken met de burgemeester, dezelfde Perraudin die me geholpen heeft met het vinden van Octave Clement op het kerkhof bij ons derde project in Fossats. Een van de projecten is eigendom van onze grondverzetter Daniel Michon en ligt in Fragny aan de Grande Randonnee du Morvan, het beroemde voetpad, dat onderdeel uitmaakt van de oostelijke Jacobsroute naar Santiago de Compostella. Een ideale locatie voor een gîte. Ik bespreek met Perraudin alle locaties op hun haalbaarheid en aantrekkelijkheid. Hij raadt mij met klem Fragny af, waarbij hij zich verontschuldigt omdat hij ambtshalve de reden daarvan niet kan geven. Ik vermoed dat die ligt in de direct aanpalende buren, die een hoog familie Flodder gehalte hebben. Nadat alle 4 projecten uitvoerig de revue waren gepasseerd, kwam bij mij opeens de vraag op: Naast uw eigen woning in Certiaux,daar staat achter een stalen gesloten poort en helemaal verdwenen onder bomen en bramen toch ook een verlaten fermette met een soort autokerkhof rondom? Ja, dat is ook toevallig, de erfgename van dat pand, die haar hele jeugd heeft doorgebracht in een weeshuis in Nevers, is net langs geweest en gaat die ruïne in de verkoop geven bij de notaris in Luzy !
 |
| westgevel |
 |
| zuidgevel |
 |
| zuidgevel in 2014 alleen de staldeuren zijn nog herkenbaar |
 |
| zoekplaatje noordgevel |
 |
| zelfde fotoplek, 7 jaar later |
 |
| verstopt in het struikgewas |
Gezien de bouwkundige staat van het pand en de locatie vond ik het pand die prijs alleszins waard. De muren staan loodrecht en zonder grote scheuren. De charpente is niet aangetast. De wagenschuur met stal kunnen samengevoegd worden tot een grote woonkamer van ruim 60 m2. Het potentiele woonoppervlak is veel groter dan onze bestaande woning.
Mijn echtgenote is in Nederland om te kramen bij een van onze dochters en ik bel haar op om te vragen of ze niet “even” heen en weer kan komen om haar oordeel over deze mogelijke aankoop te geven. Voor haar hoeft dit volgende project helemaal niet, maar ze geeft haar zegen omdat ze toch wel begrepen heeft dat ik nog te veel energie heb om achter de hortensia’s te gaan zitten of de hele dag van het uitzicht te gaan genieten. Dus gaat dit de eerste bouwval worden die ik ga kopen zonder dat zij hem gezien heeft.
Ik breng mijn bod uit en dan blijft het 48 uur stil, totdat ik op ons antwoordapparaat de vraag hoor of ik bereid zou zijn mijn bod met 1000 euro te verhogen. Als dat de deal rond maakt? Natuurlijk! Weer een bewijs dat de vraagprijzen in dit deel van Frankrijk vaak mijlen ver weg liggen van de haalbare koopprijs.
De week daarop zitten we bij de notaris met de jonge erfgename van de ruïne voor het tekenen van de compromis de vente. Zij verzekert de notaris dat zij enig erfgename is van het echtpaar Vaillant dat tot 1984 deze fermette bewoonde. De notaris denkt gelukkig weer eens een akte te kunnen passeren zonder problemen en verwacht binnen 2 weken de eigendomsoverdracht te kunnen realiseren. Wel krijgen we al toestemming om vast te beginnen met de grote schoonmaak van gebouw en terrein dat vol ligt met auto onderdelen, wrakken , koelkasten en tv’s . Ook de sloop van de op instorten staande delen van het pand mag al vast beginnen. En dat doen we al de volgende dag!
Na 2 weken is er al een enorme hoeveelheid werk verricht en rijden we meerdere keren per dag met een volle aanhanger schroot naar de milieu straat. Als ik nog geen bericht van de notaris krijg en qua arbeid er al voor enkele duizenden euro’s is gepresteerd, begint er enig onbehagen op te borrelen. Stel je voor dat er een kink in de kabel komt en al dit werk straks voor niets is geweest.
Onterecht optimisme van de notaris ; als ik na 3 weken radiostilte opbel:” Monsieur, nous avons une probleme…..” roep ik naar Joke : “Ze hebben weer een bastaard gevonden, de deal gaat niet door !” Wat blijkt, de vader van onze vermeende enig erfgename had uit een eerder huwelijk een zoon. Deze was al overleden voor de geboorte van onze jongedame. Wat haar echter nooit was verteld, was dat deze veel ouder halfbroer al getrouwd was voordat hij overleed en liefst 2 dochters en een zoon had achtergelaten. Kortom onze erfgename is slechts voor 50 % eigenaresse en de halve nichten en neef elk voor 16,6 %. De adressen van deze onverwachte mede-eigenaren zijn volledig onbekend. Ik staak meteen elke activiteit op de bouwplaats tot er zekerheid is, dat we eigenaar worden.
Twee maanden later komt het verlossende woord: de andere erfgenamen zijn opgespoord en liggen niet dwars. De verkoop gaat door. Zij hebben echter geen enkele behoefte kennis te maken met hun “half”-tante, zodat dat arme kind wel de helft van haar erfenis ziet verdwijnen, maar er geen familie bij heeft gekregen. Drie maanden na het uitbrengen van mijn bod zijn we eigenaar van de fermette en kan de renovatie ervan worden hervat.
Het schoonmaken van bijna een halve hectare bebost autokerkhof is een heidens, maar dankbaar karwei. Naast 2 snoeken, een Renault 4 en de cabine van een T Ford vrachtwagentje haalden we een vrij jonge GSA onder de bramen vandaan. Helaas waren alle autolijken in verregaande staat van ontbinding en hebben we geen er geen liefhebbers voor gevonden. Op elkaar gestapeld werden ze een jaar later gratis meegenomen tijdens de jaarlijkse ophaaldag voor autowrakken.
Voordat we met de aanleg van septic tank en zuiveringsbed (systeme d’epandage) kunnen beginnen moeten we eerst een goede 200 bomen kappen en de grondverzetmachine het terrein zodanig laten bewerken dat we een toegangsweg krijgen en de steile helling wordt deels zo uitgevlakt, dat we overal met rollend materieel kunnen komen. Pas veel later bleek me dat men ook een vergunning voor nodig heeft om een helling in een aantal terrassen onder te verdelen. We zijn daar gelukkig nooit op aangesproken.
Met het kappen van de bomen werd het verwachte uitzicht ook gerealiseerd. En dat was zodanig dat mijn echtgenote van sceptisch tot enthousiast werd en zelfs tegen haar oorspronkelijke voornemen in met de dag meer in het project ging participeren met het resultaat dat het ontwerp voor de bouwvergunning is uitgegaan van bewoning door ons zelf en niet als gîte. En ook als resultaat dat het niet meer “mijn” project, maar “ons” project geworden is.
Het realiseren van een project als La Vache qui Rit blijft alleen leuk als beide partners er lol in hebben en er geen tijdsdruk achter zit. En die tijdsdruk dien je jezelf ook niet op te leggen door de veel gestelde vraag te beantwoorden wanneer het klaar moet zijn. En daar hebben we ons gedurende veel jaren aangehouden.
In 2006 was ik voor een groot deel uitgeschakeld door een smerige darminfectie en lag het project lang stil. Wel werden alle gekapte bomen tot brandhout verwerkt. De enorme hoeveelheid Douglashout verdween als sneeuw voor de zon in de kachels van Champrobert en les Fossats, we hebben er nauwelijks 2 winters mee kunnen stoken.
In 2007 en 2008 werd het volledige dak in delen compleet vernieuwd en ontpopte Joke zich tot getalenteerd leidekker.
Aan de westzijde, waar de afgelopen halve eeuw de illegale vuilstort van Certiaux had plaats gevonden, bleek zich aan onze zijde van de erfgrens een ingestorte buitencave te bevinden. Weliswaar niet vermeld op de kadasterkaart, maar wel bekend bij de burgemeester, die er als kind in had gespeeld. Dus kregen we vergunning om aan deze kant, tot bijna in het asfalt van de straat een dependence te bouwen. De achterkant, volledig omsloten door aarde en rotsblokken, is nu een wijnkelder, de voorzijde onze werkplaats. De bouw van de muren werd volledig gedaan met de gerecupereerde rotsblokken van de voormalige cave. Voor het eerst dat we samen de 50 cm dikke originele Morvanmuren vanaf het fundament hebben opgetrokken. Het kostte wel bijna 5 maanden van 2008, waardoor de voortgang van de eigenlijke renovatie van het gebouw werd vertraagd. Maar wel met het resultaat dat we nu ons gereedschap en bouwmateriaal hier konden opslaan en daardoor de bouwplaats zelf “schoon” konden houden.
Het grote verschil met onze vroegere renovaties lag in de prijzen van de bouwmaterialen; waar in de jaren 90 we schrokken als de briefjes van 1000 FF de deur uit vlogen bij de bouwmaterialenhandelaar, deden we dan nu met de duizenden euros die weg vlogen. Ook met dit project bleek dat je bij het kopen van een ruïne je zo 100.000 euro en een paar duizend man en vrouw uur er bij moet tellen voordat het een woning is .De bodem van onze reserves was meer dan zichtbaar! Wat te doen ? De boel stil leggen om reserves op te bouwen, of op een andere manier aan geld komen?
Eind 2008 was op de bovenverdieping de eerste slaapkamer in ruwbouw gereed gekomen, terwijl ook de keuken, weliswaar nog zonder aanrecht ook vorm had gekregen. Dus besloten we om voorjaar 2009 een sprintje te trekken en onze hoofdwoning, de grange in Champrobert, vanaf juni ook als gîte in de verhuur te gooien. Met de huuropbrengst kunnen we dan onze investeringen in bouwmaterialen dekken. En dat lukt daarna prima.
In 2010 hebben we tijdens ons verblijf in de Morvan vrijwel continue 5 dagen in de week gewerkt en komt de finale fase in zicht. Mijn eigen 5-daagse werkweek werd wel in toenemende mate besteed aan werk voor derden, terwijl Joke zich voor 100 % aan de Lachende Koe wijdde.
Sinds 2010 zijn we, 18 jaar na onze eerste acquisitie in de Morvan, officieel Frans ingezetenen. Bij een verblijf van meer dan 183 dagen per kalenderjaar en Frankrijk als zwaartepunt van ons bestaan, hadden we deze feitelijke situatie eigenlijk al vele jaren eerder moeten legaliseren, in plaats van de Nederlandse en in ons geval later de Belgische fiscus onnodig te bevoordelen.
Het pro deo helpen van landgenoten op erfrechtelijk gebied en op de bouwplaats hebben we omgezet in een bescheiden inkomstenbron en part time baan. Als zelfstandig ondernemer hopen we onze ervaringen op zowel estateplanning als renovatiegebied nog lang te mogen delen met anderen die op huizen jacht gaan in de Morvan.
Omdat het runnen van 4 huizen, waarvan 3 in de Morvan ons wat te veel werd door fysiek ongemak mijnerzijds, hebben we in 2014 alle huizen in de verkoop gedaan en afgewacht hoe de markt daarop reageerde. Tot onze stomme verbazing vonden 2 van de 3 huizen in de Morvan binnen 2weken een koper, waaronder La Vache Qui Rit. Per 1 oktober 2014 verhuisden wij "terug" naar de grange in Champrobert, alwaar ons Morvanse avontuur in 1993 begonnen is. En een klein jaar later is ook de grange verkocht.
Mijn echtgenote is in Nederland om te kramen bij een van onze dochters en ik bel haar op om te vragen of ze niet “even” heen en weer kan komen om haar oordeel over deze mogelijke aankoop te geven. Voor haar hoeft dit volgende project helemaal niet, maar ze geeft haar zegen omdat ze toch wel begrepen heeft dat ik nog te veel energie heb om achter de hortensia’s te gaan zitten of de hele dag van het uitzicht te gaan genieten. Dus gaat dit de eerste bouwval worden die ik ga kopen zonder dat zij hem gezien heeft.
Ik breng mijn bod uit en dan blijft het 48 uur stil, totdat ik op ons antwoordapparaat de vraag hoor of ik bereid zou zijn mijn bod met 1000 euro te verhogen. Als dat de deal rond maakt? Natuurlijk! Weer een bewijs dat de vraagprijzen in dit deel van Frankrijk vaak mijlen ver weg liggen van de haalbare koopprijs.
De week daarop zitten we bij de notaris met de jonge erfgename van de ruïne voor het tekenen van de compromis de vente. Zij verzekert de notaris dat zij enig erfgename is van het echtpaar Vaillant dat tot 1984 deze fermette bewoonde. De notaris denkt gelukkig weer eens een akte te kunnen passeren zonder problemen en verwacht binnen 2 weken de eigendomsoverdracht te kunnen realiseren. Wel krijgen we al toestemming om vast te beginnen met de grote schoonmaak van gebouw en terrein dat vol ligt met auto onderdelen, wrakken , koelkasten en tv’s . Ook de sloop van de op instorten staande delen van het pand mag al vast beginnen. En dat doen we al de volgende dag!
 |
| dit moet ooit een woonkamer worden |
 |
| dezelfde hoek, een paar jaar later |
 |
| de geschoonde dependence met broodoven met 2 "snoeken" op de voorgrond |
 |
| ruim 6 kuub rotsblokken in de broodoven |
 |
| meer ramen, meer licht in de keuken |
 |
| een percement- zoooo simpel !!!! |
Twee maanden later komt het verlossende woord: de andere erfgenamen zijn opgespoord en liggen niet dwars. De verkoop gaat door. Zij hebben echter geen enkele behoefte kennis te maken met hun “half”-tante, zodat dat arme kind wel de helft van haar erfenis ziet verdwijnen, maar er geen familie bij heeft gekregen. Drie maanden na het uitbrengen van mijn bod zijn we eigenaar van de fermette en kan de renovatie ervan worden hervat.
 |
| autowrak nr 5,dit keer een Citroen GSA |
Voordat we met de aanleg van septic tank en zuiveringsbed (systeme d’epandage) kunnen beginnen moeten we eerst een goede 200 bomen kappen en de grondverzetmachine het terrein zodanig laten bewerken dat we een toegangsweg krijgen en de steile helling wordt deels zo uitgevlakt, dat we overal met rollend materieel kunnen komen. Pas veel later bleek me dat men ook een vergunning voor nodig heeft om een helling in een aantal terrassen onder te verdelen. We zijn daar gelukkig nooit op aangesproken.
Met het kappen van de bomen werd het verwachte uitzicht ook gerealiseerd. En dat was zodanig dat mijn echtgenote van sceptisch tot enthousiast werd en zelfs tegen haar oorspronkelijke voornemen in met de dag meer in het project ging participeren met het resultaat dat het ontwerp voor de bouwvergunning is uitgegaan van bewoning door ons zelf en niet als gîte. En ook als resultaat dat het niet meer “mijn” project, maar “ons” project geworden is.
Het realiseren van een project als La Vache qui Rit blijft alleen leuk als beide partners er lol in hebben en er geen tijdsdruk achter zit. En die tijdsdruk dien je jezelf ook niet op te leggen door de veel gestelde vraag te beantwoorden wanneer het klaar moet zijn. En daar hebben we ons gedurende veel jaren aangehouden.
In 2006 was ik voor een groot deel uitgeschakeld door een smerige darminfectie en lag het project lang stil. Wel werden alle gekapte bomen tot brandhout verwerkt. De enorme hoeveelheid Douglashout verdween als sneeuw voor de zon in de kachels van Champrobert en les Fossats, we hebben er nauwelijks 2 winters mee kunnen stoken.
In 2007 en 2008 werd het volledige dak in delen compleet vernieuwd en ontpopte Joke zich tot getalenteerd leidekker.
Aan de westzijde, waar de afgelopen halve eeuw de illegale vuilstort van Certiaux had plaats gevonden, bleek zich aan onze zijde van de erfgrens een ingestorte buitencave te bevinden. Weliswaar niet vermeld op de kadasterkaart, maar wel bekend bij de burgemeester, die er als kind in had gespeeld. Dus kregen we vergunning om aan deze kant, tot bijna in het asfalt van de straat een dependence te bouwen. De achterkant, volledig omsloten door aarde en rotsblokken, is nu een wijnkelder, de voorzijde onze werkplaats. De bouw van de muren werd volledig gedaan met de gerecupereerde rotsblokken van de voormalige cave. Voor het eerst dat we samen de 50 cm dikke originele Morvanmuren vanaf het fundament hebben opgetrokken. Het kostte wel bijna 5 maanden van 2008, waardoor de voortgang van de eigenlijke renovatie van het gebouw werd vertraagd. Maar wel met het resultaat dat we nu ons gereedschap en bouwmateriaal hier konden opslaan en daardoor de bouwplaats zelf “schoon” konden houden.
Het grote verschil met onze vroegere renovaties lag in de prijzen van de bouwmaterialen; waar in de jaren 90 we schrokken als de briefjes van 1000 FF de deur uit vlogen bij de bouwmaterialenhandelaar, deden we dan nu met de duizenden euros die weg vlogen. Ook met dit project bleek dat je bij het kopen van een ruïne je zo 100.000 euro en een paar duizend man en vrouw uur er bij moet tellen voordat het een woning is .De bodem van onze reserves was meer dan zichtbaar! Wat te doen ? De boel stil leggen om reserves op te bouwen, of op een andere manier aan geld komen?
Eind 2008 was op de bovenverdieping de eerste slaapkamer in ruwbouw gereed gekomen, terwijl ook de keuken, weliswaar nog zonder aanrecht ook vorm had gekregen. Dus besloten we om voorjaar 2009 een sprintje te trekken en onze hoofdwoning, de grange in Champrobert, vanaf juni ook als gîte in de verhuur te gooien. Met de huuropbrengst kunnen we dan onze investeringen in bouwmaterialen dekken. En dat lukt daarna prima.
In 2010 hebben we tijdens ons verblijf in de Morvan vrijwel continue 5 dagen in de week gewerkt en komt de finale fase in zicht. Mijn eigen 5-daagse werkweek werd wel in toenemende mate besteed aan werk voor derden, terwijl Joke zich voor 100 % aan de Lachende Koe wijdde.
Sinds 2010 zijn we, 18 jaar na onze eerste acquisitie in de Morvan, officieel Frans ingezetenen. Bij een verblijf van meer dan 183 dagen per kalenderjaar en Frankrijk als zwaartepunt van ons bestaan, hadden we deze feitelijke situatie eigenlijk al vele jaren eerder moeten legaliseren, in plaats van de Nederlandse en in ons geval later de Belgische fiscus onnodig te bevoordelen.
Het pro deo helpen van landgenoten op erfrechtelijk gebied en op de bouwplaats hebben we omgezet in een bescheiden inkomstenbron en part time baan. Als zelfstandig ondernemer hopen we onze ervaringen op zowel estateplanning als renovatiegebied nog lang te mogen delen met anderen die op huizen jacht gaan in de Morvan.
Omdat het runnen van 4 huizen, waarvan 3 in de Morvan ons wat te veel werd door fysiek ongemak mijnerzijds, hebben we in 2014 alle huizen in de verkoop gedaan en afgewacht hoe de markt daarop reageerde. Tot onze stomme verbazing vonden 2 van de 3 huizen in de Morvan binnen 2weken een koper, waaronder La Vache Qui Rit. Per 1 oktober 2014 verhuisden wij "terug" naar de grange in Champrobert, alwaar ons Morvanse avontuur in 1993 begonnen is. En een klein jaar later is ook de grange verkocht.
Beste Bram,
BeantwoordenVerwijderenMet grote belangstelling heb ik je blog gelezen, daar we ook bezig zijn met de aankoop van een huis in de Morvan. Je hebt in je blog een referentie naar een website voor het metselen van en Pierre muren. Ik denk dat je site gehackt is want Al's je op de URL Klikt kom je op een Armageddon site terecht