Les Grands Lacs de Seine
Blaisy
Chaumard
Jarenlang zijn we als gezin niet van het water af te slaan geweest, totdat we in 1993 in Champrobert belandden. Pas nadat het eerste pand bewoonbaar was, zijn we het water weer gaan op zoeken en hebben dat gevonden in het Lac de Panneciere, iets ten noordwesten van Chateau Chinon, op een dikke 40 kilometer van ons huis.
Dit stuwmeer is het grootste van de keten van stuwmeren( les Grands Lacs de Seine), waarmee de stad Parijs het waterpeil van de Yonne en de Seine reguleert. Dit is de hoofdtaak van dit meer, daarna volgen irrigatie, drinkwater, eco-sportvisserij en in laatste instantie witte steenkool-elektriciteit. Het nutsmeer loopt vol van 1 november tot 1 juli en loopt naar behoefte leeg van 1 juli tot 31 oktober. Het grillig gevormde meer met vele fjordachtige baaien kent in juli-augustus ontelbare strandjes en zelfs in augustus, als half Frankrijk met vakantie is, dan is het er nog steeds stil. Dit in tegenstelling tot het Lac de Settons, eveneens ten noorden van Chateau Chinon , dat een toeristische bestemming heeft gekregen. Daar is het op mooie dagen en gedurende juli en augustus gewoon Scheveningen of Zandvoort.
Eind september 2001 bezochten Joke en ik zoals vaak op zondag een rommelmarkt, dit keer in de Expohal van Nevers. Nu eens niet tussen de Nederlandse toeristen, maar als allochtoon tussen de allochtonen en een navenant ander prijspeil. Wij lopen altijd apart een rommelmarkt af, Joke kijkt in rommelbakken, onder tafels en in hoeken en gaten, terwijl ik zelf snel de markt afspeur naar grote spiegels, ramen, deuren en kasten. We spreken dan een tijd af waarop we elkaar weer treffen, in een kroeg of op een terras. Deze rommelmarkt was immens groot en na een paar uur hield ik het voor gezien; ik had de dikke krant van zaterdag gekocht en wilde lekker in de zon bij de auto de krant lezen en een kop koffie drinken in afwachting van Joke. Er was in de hal ook nog een overloop op de 1e etage , waar kramen stonden, die ik nog niet bekeken had, dus op weg naar de uitgang daar nog even langs. Op een van de tafels met rommel vond ik een A 4tje met daarop een foto van een oude stacaravan op een 100 meter afstand van de oever van het Lac de Panneciere. 2000 meter grond, waterleiding, geen electra
Dat alles voor een in Nederlandse ogen belachelijk weinig geld. Ik vroeg de man achter de tafel of hij de eigenaar ervan was. Nee, dat was een weduwe in Parijs, die hij een plezier deed.
Ik vroeg naar het telefoonnummer van die dame. Nee, ik moest mijn nummer geven, dan zou zij wel contact met mij opnemen. Dat dus gedaan, en daarna naar mijn koffie. Overigens nauwelijks met serieuze interesse, want de effectenbeurs was het afgelopen jaar gekelderd en de in 1999 nog zeer winstgevende portefeuille stelde niet zo veel meer voor dat ik elk leuk stukje grond dat voor mijn voeten kwam, meteen wilde kopen.
Joke kwam een uurtje later bij de auto met een rijke oogst prullaria en vroeg me of ik nog iets aardigs had gezien en of gekocht. Zij was niet op de overloop geweest en had dus blaadje met de stacaravan gemist. Op mijn verhaal meteen: “Dat heb je toch niet laten lopen ??? Dat heb je toch wel gekocht ????”Niet dus, rustig wachten op dat telefoontje uit Parijs. Joke was echter niet te stuiten en onze copain Didier wist meteen waar die stacaravan stond. Hij was vroeger DJ, Bar- en klusjesman geweest in de inmiddels gesloten Disco aan de stuwdam. Hij vertelde ons hoe we er konden komen en wij er de volgende dag nog naar toe. Snel gevonden bij het gehucht Blaissy. Vieze oude stacaravan, maar een prachtig stuk grond. Nadeel was wel dat het niet direct aan de weg lag, maar dat je over een stukje weiland van iemand anders moest. Als zo’n recht van overpad echter op schrift staat, is er niets mis mee. Wij gaan langs de Mairie van Chaumard om het kadaster te raadplegen en dan via die weg aan het adres van de eigenaresse te komen. Ene Mevrouw Ermacora in Parijs.
Voordat wij zelf het telefoonnummer van deze Mevrouw hebben kunnen opzoeken, gaat in Champrobert de telefoon. Madame Ermacora , die informeert of we wezenlijke interesse hebben. Zij is al een aantal jaren weduwe en haar man gebruikte de caravan om te vissen aan en op het Lac. Ze was er al jaren niet meer geweest en wilde ervan af. Als we het kochten kregen we er ook nog zonder extra kosten een hectare weiland-woeste grond bij, boven Blaissy.
De deal werd in principe gesloten, maar ik wilde wel weten of het al dertig jaar bestaande recht van overpad ook ergens in een acte was vastgelegd. Na een aantal weken brieven heen en weer en het vruchteloos contacteren van Mme Ermacora bij de laatste eigenaar van het bewuste stukje , ene familie Moutarde, bleek er nergens iets te zijn vastgelegd van een droite de passage. Nu wist ik dat conform het Burgerlijk Wetboek ook in haar voorbeeld,de Franse Code Civil , is vastgelegd, dat elke eigenaar van een enclave recht van overpad kan afdwingen bij de rechter. Dit kan echter jaren duren.
Op de dag van de eigendomsoverdracht – een half jaar later, voorjaar 2002- bleek dat ook het stukje grond waar ons pad over heen liep net van eigenaar was gewisseld en de nieuwe eigenaar had onze notaris gemeld dat hij ons in de toekomst overpad ging weigeren ( !!!) We konden dus nog besluiten van de koop af te zien. Met onze eigen juridische kennis hebben we een ingecalculeerd risico genomen en het terrein toch gekocht. Desnoods gingen we naar de rechter, maar we gingen ervan uit dat de lastige buurman wel voor rede vatbaar zou zijn.
Onze “buurman”, een Parijzenaar die we nog nooit op zijn lapje weiland gezien hebben, bleek al eerder eigenaar te zijn geworden van een aangrenzend lapje weiland van 600 meter. Hij wilde daar een zomerhuis op gaan bouwen, maar kreeg geen vergunning omdat je daarvoor ter plaatse minimaal 1000 meter grond moet hebben. Hij had jaren geaasd op ons terrein en was pislink toen hij hoorde dat het aan een paar Hollanders was verkocht. Godzijdank voor hem –dacht hij- kwam het stukje weiland onder ons te koop en daarmee kwam hij toch aan zijn verplichte 1000 meter. De man had echter het (splinternieuwe) bestemmingsplan niet goed bestudeerd, want zijn nieuw verworven stukje lag net buiten de toekomstige bebouwingsgrens. Wij hadden een stuk agrarische grond gekocht, dat net in officiële bouwgrond was veranderd ( Kassa!!!) , terwijl hij teveel geld had uitgegeven voor een waardeloos stuk weiland. Best logisch dat hij een beetje nijdig was, maar dat hoeft hij dan toch niet op ons te botvieren.
Na een brief onzerzijds en een aantal vervelende telefoontjes zijn we tot een afspraak aan het Lac met deze man gekomen. Telefonisch had de man me al voor rotte vis uitgemaakt en het mag dus geen wonder heten, dat hij helemaal niet kwam opdagen op onze afspraak. Hij had 1,5 uur vertraging gehad en bleek me op de dam te zijn tegengekomen op het moment dat ik had besloten weer naar huis te gaan. Tijdens het wachten , zittend op het muurtje dat tegenover ons terrein aan de wegkant staat, was ik door een alleraardigste overbuurman, M. Charpentier, op een paar biertjes onthaald. Hij kende mijn tegenstander heel goed, het was een oud-werknemer van hem, heel blij met dat voor-voegsel- oud. Inmiddels sprak heel de omgeving er schande van dat ons de passage werd geweigerd en er een groot kettingslot op het toegangshek was geplaatst. We hebben met de burgemeester van Chaumard over ons probleem gepraat en van verschillende zijden werd ons voorgesteld om te proberen een strook grond te kopen van de eigenaren van het Lac: De Stad Paris, zodat we een directe toegangsweg zouden kunnen aanleggen. Ook onze notaris leek dat een heilzamer weg dan een proces te gaan voeren tegen onze buurman om overpad te verkrijgen. Als die man een rechtsbijstandverzekering zou hebben, kon hij zo’n proces zo 15 jaar rekken, zonder dat het hem iets kost. In de kleine lettertjes van onze Nederlandse rechtsbijstandsverzekering scheen te staan dat geschillen over buitenlands onroerend goed niet worden gedekt. Bovendien hadden we besloten dat uit successierecht overwegingen het terrein direct aan onze drie dochters zou worden geschonken: vandaar de naam Le Domaine des 3 Soeurs.
Ons eigen eerste verzoek aan de door Parijs ingestelde beheersinstantie van les Grands Lacs de Seine werd negatief beantwoord. Dus opnieuw geprobeerd onze Parijse buurman te bewegen een stuk grond met ons te ruilen of te verkopen opdat wij een toegangsweg konden aanleggen. Tevergeefs. Onze notaris heeft toen al zijn macht aangewend en zelf een brief namens ons geschreven en toen ging Les Grands Lacs de Seine om. Onder een reeks strenge voorwaarden ( die meer kosten dan het hele stuk grond) was men bereid een strook aan ons te verkopen. We spreken nu over november 2003. Er moest nog wel toestemming gegeven worden door de Conseil ( de Raad van Commissarissen) over de verkoop ad 41 euro . ( agrarische grond kost vrijwel niets in de Morvan) Als de jongens van de Conseil een kop koffie gaan drinken kost dat al het tienvoud daarvan. De landmeter en de kadastrale kosten zijn natuurlijk ook een veelvoud van de koopprijs.
In eerste instantie werden we verplicht langs de grens van de nieuwe toegangsweg een verticale muur te bouwen met een hoogte tussen de 7 en 1,5 meter en de toegangsweg te verhogen tot de wettelijk gestelde veiligheidshoogte, ca 2,5 meter boven het theoretisch hoogste niveau van het stuwmeer. Nu hadden we al ervaring met dergelijke keermuren opgedaan in Champrobert en zo’n muurtje zou bij een officiële aannemer al gauw op 20.000 euro komen. In eigen beheer kan dat voor zo’n 40 % van dat bedrag.
Bij onze zoektocht naar goedkopere alternatieven kwamen we terecht bij z.g schanskorven, dat zijn gazenkooien, waar los keien in worden gestort. Je ziet deze schanskorven in Nederland ook steeds meer, bv bij de snelweg onder Breda. Geen metselspecie, geen metselaarskosten, alleen wat extra stevig gaaswerk. Deze markt blijkt echter oligopolistisch te zijn in Europa en als je bv in België of Nederland een offerte vraagt voor levering in Frankrijk, krijg je gewoon geen response. Ik ben natuurlijk te klein om de NMA er op te zetten, maar er is duidelijk sprake van kartelafspraken. Ondertussen waren de ingenieurs van de Grands Lacs de Seine wel akkoord gegaan met schanskorven , die in theorie heel veel goedkoper zouden moeten zijn dan een gemetselde muur . Ook kwam er nu beweging in de verplichte 90 graden van de muur; de schanskorven mochten naar boven verspringen en dat betekende al een verbreding van de strook grond die zou worden verkocht.
Met onze buurman –grondverzetter Daniel Michon hebben we een afspraak gemaakt met de Franse monopolist op schanskorven gebied en de ingenieurs van de Grands Lacs de Seine, voorjaar 2004. Daniel en ik waren ter plaatse voordat de andere partijen er waren en bij het in ogenschouw nemen de plek van de aan te leggen verhoogde weg, zei Daniel meteen dat dat heel veel goedkoper zou kunnen als hij enorme keien onder een hoek van 30 graden op elkaar zou stapelen met zijn machine- toegangsweg klaar in 2 etmalen en geen handarbeid. Wel de kosten van de grote keien uit de steengroeve. Dit voorstel hebben we later bij de autoriteiten ingediend en het werd goedgekeurd. De landmeter kon worden besteld voor de kadastrale wijzigingen en dan konden we eindelijk naar de notaris voor een definitieve eigendomsoverdracht. Die landmeter kwam eindelijk in oktober en tijdens het opmeten werd bekend dat er weer een andere ingenieur op ons “project”was gezet door de Grands Lacs de Seine en deze besloot op het allerlaatste moment dat de hellingshoek van de weg naar het dal geen 30 graden, maar 45 graden moest worden. Dat betekende wederom verbreding van de te kopen strook grond.
Toen een aantal weken later de landmeterkaarten bij les Grands Lacs de Seine kwamen en alles weer door de bureaucratische molen ging, keek men niet meer naar de oorspronkelijke prijs van 41 euro voor een stuk grond van aanmerkelijk geringer oppervlak. Pas toen alles bij onze notaris lag, zag een ijverige ambtenaar die vergissing en stuurde een briefje naar de notaris dat de prijs van 41 naar 60 euro ging. Een enkel telefoontje van de notaris kost al meer, wat een klojo’s. De notaris kon hier niet mee akkoord gaan, want deze beslissing van een lage ambtenaar was niet ondertekend door de Conseil, dus weer een maand vertraging !!
Uiteindelijk werd de transactie gerealiseerd en konden we aan de slag- dachten we ! Bij een volgend bezoek aan het Lac stonden er opeens overal borden voor de bruggen en de dam met verboden boven de 20 ton. Dat betekent dat een oplegger met graafmachine op geen enkele manier meer over de weg bij ons terrein kan komen. Er was bij het bouwen van de bruggen en de dam van het Lac de Panneciere rond de oorlogsjaren geen optimale betonkwaliteit gebruikt en er waren zowel in de dam als bij een paar bruggen zwakke plekken waargenomen. Daniel Michon wist op geen enkele manier een ontheffing te verkrijgen en het begon er naar uit te zien dat we de toegangsweg met kruiwagen en spade zouden moeten gaan maken.
Zo kwam uiteindelijk alles op zijn pootjes terecht, al heeft het wel 4 jaar geduurd voordat we echt van onze camping aan het Lac konden gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten